Bir önceki ayette Mezmur yazarı ölülerin Rab’bi övemeyeceği gerçeğinden bahsetmişti. Ruhsal dünyada yaşayanların ve ölülerin arasındaki farkı anlamamız gerekiyor. Mesela hangi dine ya da kiliseye ait olursa olsun yeniden doğmamış olanlar hala ruhsal olarak ölüdür ve Baba’yı övmek için yaptıkları her şey boşunadır. Böyle insanlar çok güzel ilahiler bestelese ve çok kaliteli işler yapıyor gibi görünse de bunların hiçbir değeri olmaz.

Elçi Pavlus bedenini yakılmak için teslim etse bile sevgisi olmadığında, yani Rab’bin ona açıkladığı ve hayatını değiştiren Tanrısal sevgisi olmadığında, bunun ona hiçbir yararı olmayacağını söylemiştir (1. Korintliler 13:3).

Rab’bin işi olduğuna inandıkları şeyleri yapan birçok katı dindar, Yargı Günü’nde bir sebepten dolayı çok pişman olacak: Çünkü yeniden doğmamış olacaklar. Bu deneyim bir insanın Yüce Rab ile paydaşlık içinde olması ve yaptıkları işlerin kabul görmesi için gereken bir ön koşuldur. Mesih’in Yuhanna 3:3-5’te söylediklerini okursanız Rab’bin yeniden doğanlar ve doğmayanlar hakkında ne düşündüğünü anlarsınız.

Pavlus Rab’bi överek tapınmanın ne demek olduğunu iyi göstermiştir. Rab’bi övmeyi ve ona şükretmeyi iyi öğrenmemiz gerekiyor. Kim buna inanır ve bunu yaparsa korkusuz olur. Ancak diğer yandan bunu anlamayan ya da henüz Rab’bin işlerini kabul edeceği konumda olmayanlar, sadece vakitlerini boşa harcarlar.

Mezmur yazarının sözlerinden Yüce Rab’bi her zaman övmenin ne kadar önemli olduğunu anlayabiliyoruz. Burada yeryüzündeyken Rab’bi övenler, sadece Rab’be iman edenlerden çok daha etkili cevaplar alırlar. Çünkü tapınma insanları Rab’be yaklaştırır. Rab’bi överek ve onu onurlandırarak Rab’bin önünde nasıl durmamız gerektiğini, nasıl onunla daha verimli bir paydaşlık kurmamız gerektiğini, böylece bazı Hristiyanlara engel olan bariyerleri nasıl aşabileceğimizi öğrenebiliriz.

Rab’bi övmenin önemini öğrendiğimize göre bu artık bizim amacımız olmalıdır. Kutsallık edinmemiz gereken erdemlerden ve tutumlardan biridir ve Rab ile ilgili konulara saygı duyduğumuzu gösterir. Ancak övgünün bu Tanrısal erdemlerin arasındaki yeri bambaşkadır.

Rab ile paydaşlık içinde yaşamanın ne demek olduğunu anlamamız gerekiyor. Birçok insan şöyle düşünüyor: eğer Hristiyanlar duygusal hislerle tapınırlarsa Rab ile iyi paydaşlık kurarlar. Ama bu kesinlikle yanlıştır! Bu bilgileri yayanlar genelde kendileri günah içinde yaşayanlar oluyor. Göksel Babamız ile paydaşlık kurmamızın tek yolu onun Sözünü duymamız ve bize açıkladıklarını dinlememizdir.

Bu ayetin bize açıkladığı en büyük gerçeklerden biri de sonsuzluk boyunca Rab’be tapınabilecek olmamızdır. Eğer bu dünyadayken bile tapınmak bize bu kadar sevinç veriyorsa, bunu sonsuza dek yaptığınızı düşünün!

İsa’nın sevgisiyle,

Doktor Soares